آن علامه جلیل‌القدر شرح 27 جلدی بر نهج‌البلاغه امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام و ده‌ها اثر ارزشمند دیگر هم داشتند. تک‌بعدی نگاه و قضاوت کردن صحیح و منصفانه نیست. هرچند نسبت به شاعر بزرگ کشورمان جلال‌الدین محمد مولوی نیز برخلاف نظر شما، جز برخی علمای بزرگوار، قاطبه بزرگان ازجمله علامه طباطبایی، امام راحل و رهبر معظم انقلاب، حضرات آیات حسن‌زاده و جوادی آملی و... نظر منفی ندارند. به بیانات مقام معظم رهبری در دیدار اعضای کنگره بزرگداشت علامه جعفری رضوان‌الله‌تعالی‌علیه توجه کنید: «ایشان بسیار پُرکار بود. واقعاً شخصیّت آقای جعفری (رحمة‌الله‌علیه) از‌ این‌جهت که هیچ بخشی از گستره‌ی عظیم علمی و فکری، ایشان را از بخش دیگر غافل نمی‌کرد [برجسته بود]. حالا ملاحظه کنید ایشان در آنِ واحد، هم شرح‌مثنوی دارد، هم شرح‌نهج‌البلاغه دارد؛ خب مثنوی و نهج‌البلاغه یک تفاوت‌های عمقی و جوهری با‌ هم دارند. ایشان یک شرح مفصّل برای مثنوی، بعد هم یک شرح مفصّل برای نهج‌البلاغه نوشته‌اند، و در اختیار افکار عمومی گذاشته‌اند. ... ازجمله‌ی خصوصیّات ایشان، احساس مسئولیّت نسبت به گستردن معارف اسلامی بود. ایشان اهل سخنرانی [بود] و خب لهجه‌ی شیرینی هم داشت و زبان گویایی هم داشت. از قبل از انقلاب من یادم هست ایشان دعوت می‌شدند؛ ما آن‌وقت مشهد بودیم. مشهد گاهی بعضی از جلسات خاص، ایشان را دعوت می‌کردند و از تهران می‌آمدند؛ در خود تهران، در جاهای دیگر، بعد از انقلاب هم که فراوان ایشان جلسات داشتند برای جوان‌ها، برای دانشجویان، برای اساتید، برای علما، برای عامّه‌ی مردم و به تبلیغ و ترویج معارف دینی می‌پرداختند؛ یعنی سطح علمی و جایگاه فکری و علمی ایشان مانع از این نمیشد که ایشان بیاید در سطح افکار مخاطبین خودش و بحث کند.

سياست جزو لاينفك زندگی است، چنان که نفی آن مستلزم اثبات هست، علمای اسلام چه آنان که مستقیما در حاکمیت خدمت کرده باشند و چه دیگران شان، منشا آثاری بودند که، در سیاست مدن تاثیر مفید و غیرقابل انکاری داشته است رحمة الله عليهم.

از اسقلال عقیدتی و سیاسی برخوردار بودند

استقلال عقيدتي؟! يعني ايشون عقيده ای غير از ديگر شیعیان داشت؟ آخه ...؛ از لحاظ سیاسی هم افراد دارای مذاق های مختلفی هستند، اصل حاکمیت اسلام و تشیع مورد قبول همه هست.